آسیای میانه

آسیای میانه منطقه‌ای جغرافیایی است که در مرکز قارهٔ آسیا قرار دارد و از نظر تاریخی، فرهنگی، و اقتصادی نقش مهمی در تاریخ جهان ایفا کرده است. این منطقه شامل چهار کشور اصلی است: قزاقستان، ازبکستان، تاجیکستان و قرقیزستان. آسیای میانه از شمال به روسیه، از شرق به چین، از جنوب به ایران و افغانستان، و از غرب به دریای خزر محدود می‌شود.

مردمان این منطقه عمدتاً از قومیت‌های ترک‌تبار و ایرانی‌تبار هستند. فرهنگ‌های منطقه تحت تأثیر سنت‌های اسلامی، بودایی، و زرتشتی قرار داشته‌اند. با وجود هم‌مرزی با فرهنگ‌های مختلف، اسلام از قرن‌ها پیش دین غالب در این منطقه شده است.

 این منطقه در طول تاریخ توسط امپراتوری‌ها و سلسله‌های مختلف اداره شده است. این منطقه زادگاه اقوام چادرنشین بزرگی مانند مغول‌ها و هون‌ها بوده که امپراتوری‌های عظیمی در تاریخ جهان تشکیل داده‌اند. همچنین امپراتوری‌هایی چون تیموریان و سامانیان در این منطقه حکمرانی کرده‌اند. در دوران مدرن، آسیای میانه تحت سلطه امپراتوری روسیه و سپس اتحاد جماهیر شوروی قرار گرفت. پس از فروپاشی شوروی در سال ۱۹۹۱، کشورهای این منطقه استقلال خود را به دست آوردند.

اقتصاد آسیای میانه تا حد زیادی به منابع طبیعی، به ویژه نفت، گاز، و معادن وابسته است. کشاورزی، به خصوص کشت پنبه، و تجارت نیز نقش مهمی در اقتصاد منطقه دارد.